Πόσο μελοδραματική είμαι μερικές φορές ε; Κι όμως, ο τίτλος του άρθρου είναι τόσο αλήθεια, όσο και το γεγονός ότι απόψε τα ξημερώματα ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει.
Ήταν το 2008 όταν είδα την πρώτη μου ολοκληρωμένη σειρά, με τις ολονυχτίες και τους μαραθώνιους. Είχα διαλέξει την σειρά "Buffy The Vampire Slayer" μιας και ήμουν μόλις 16 ετών και ήταν της μόδας το "Λυκόφως" και τα βαμπίρια. Όταν ανακάλυψα το Vampire Diaries το 2009 είχαν παιχτεί ένα-δύο επεισόδια. Σκέφτηκα "Τώρα αυτή η φάση πως δουλεύει; Θα πρέπει να περιμένω κάθε εβδομάδα μέχρι να βγει επεισόδιο;". Είχα μάθει βλέπετε στα ατελείωτα επεισόδια κάθε μέρα και δε μου καλοάρεσε. Ευχαριστώ κάθε μέρα τον 16χρονο εαυτό μου που υπόμεινε τότε το μαρτύριο της εβδομαδιαίας αναμονής.
Σήμερα, 8 χρόνια μετά, είμαι αυτή που είμαι χάρη στο Vampire Diaries. Όχι τόσο για αυτό καθεαυτό, αλλά για το μονοπάτι που ακολούθησα αφότου ξεκίνησα την σειρά. Σιγά σιγά τα shows που παρακολουθούσα αυξήθηκαν. Είδα εξαιρετικές σειρές, έμαθα πολλά πράγματα μέσα από αυτές, για ευαίσθητα θέματα της καθημερινότητας όπως ο ρατσισμός, η ομοφυλοφιλία, η θρησκεία. Έμαθα πως σαν γυναίκα μπορώ να είμαι ανεξάρτητη και δυνατή. Γνώρισα ανθρώπους που είχαμε κοινό το ενδιαφέρον για τις σειρές. Πλέον έχω την τύχη να αποκαλώ κάποιους από αυτούς "φίλους". Δε θα το άλλαζα για κανέναν λόγο. Ποτέ δεν έλειψαν φυσικά τα αρνητικά σχόλια μερικών καλοθελητών πως "χάνω τον χρόνο μου" ή πως "δεν έχω ζωή" ή ότι "όλη μέρα μόνο σειρές βλέπω και δεν κάνω κάτι άλλο", όμως ποτέ δεν ήμουν πιο περήφανη για τον εαυτό μου απ'ότι είμαι τώρα. Κάποτε ντρεπόμουν, ναι, το παραδέχομαι. Αλλά όχι πια.
Κάθε χαρακτήρας της σειράς μας έδωσε το δικό του μάθημα ζωής. Ο Stefan ήταν ο "καλός" αδερφός που πάλευε με τους δαίμονες μέσα του, κάτι που έχουμε ίσως, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι άνθρωποι. Για εκείνον ήταν έλλειψη εγκράτειας για ανθρώπινο αίμα και ο Ripper που ζούσε μέσα του. Ο καθένας μας το φέρνει στα δικά του ρεαλιστικά μέτρα και δίνει τη δική του καθημερινή μάχη. Ο Damon, ο "κακός" αδερφός που παρόλα αυτά κατάφερε να αλλάξει και να νοιαστεί για ανθρώπους που του έδωσαν την ευκαιρία. Μας απέδειξε ότι ακόμα και στο απέραντο σκοτάδι, ο κατάλληλος άνθρωπος μπορεί να φέρει το φως την επιφάνεια. Η Elena, με τον αυθορμητισμό της και τα συναισθήματά της, που τα βίωνε στα άκρα. Πάντα κατανοητική και υποστηρικτική για όλους. Η Bonnie, η πιστή φίλη. Χαλί να την πατήσεις για όλους, θυσιαζόταν για τους ανθρώπους που αγαπάει. Η Caroline, μια ρομαντική και φωτεινή ύπαρξη σε μια σκοτεινή σειρά. Ακόμα ένας χαρακτήρας που ένιωσε τα συναισθήματά της στο έπακρον. Όλοι οι χαρακτήρες που πέρασαν από την σειρά μας άφησαν και κάτι. Έβαλαν ένα λιθαράκι στην ιστορία της. Ακόμα και οι villains!
Είναι γλυκόπικρα τα συναισθήματα απόψε. Με την επιστροφή της Nina στο φινάλε θα κλείσει πολύ όμορφα πιστεύω η σεζόν. Ξέρω ότι όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή κάποτε τελειώνουν, για να πάρουν τη θέση τους άλλα, καινούρια και εξίσου όμορφα. Όμως επί 8 χρόνια, αυτό το κεφάλαιο, ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου. Δεν ξέρω πως θα συνηθίσω χωρίς τους αγαπημένους μου χαρακτήρες και τα αγαπημένα μου ζευγάρια. Θα πω απλά ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Φανή, στην Μαριλένα, στην Εύα και στην Χριστίνα που τόσα χρόνια, άλλες λιγότερα, άλλες περισσότερα, συνεργαζόμαστε τόσο αρμονικά στη σελιδούλα μας στο Facebook, η οποία θα παραμείνει ανοιχτή για να ακολουθούμε τις ζωές των αγαπημένων μας πρωταγωνιστών στις επόμενες δουλειές τους.
Εις το επανιδείν, TVD family.
